این روزایی که رفتم دوس داشتم باشم اما حس کردم نبودنم بهتره! خودمو
گم کرده بودم نمیدونم کجا و چه جوری! اما هنوز هم گمم و راهی برای
رسیدن به مقصد نمیبینم!مقصدی که الان رسیدن بهش برام یه رویا و ارزو
شده و شاید اگه بدونین که منظورم از این مقصد رویایی چیه فکر کنید که
من دیوانه ام!ذهنم پر شده از این ...های مبهم!...هایی که دونستن و
ندونستنش هر دو باعث رنجم شده!...هایی که شاید هیچ وقت هیچکس نتونه
کشفش کنه و بفهمتش! احساس میکنم که یه حس هایی دارم که تو دنیا
خاص خود منه و هیچ شخصی توی این دنیای به این بزرگی( ) یا شایدم به
این کوچیکی() این حس ها رو تجربه نکرده و نمیفهمتش و اگر هم بفهمه
از نظرش این حسها توی این همه شلوغی هیچ ارزشی نداره! شایدم
حسهایی که من دربندشم واقعا بی ارزشه نمیدونم!بگذریم که شاید سکوت
مرهم دردهای بی درمان باشه!
همیشه ی خدا از همون موقع ها که خیلی کوشولو بودم تا الان نقاشی و
شعر جز اون دسته از چیزهایی بودن که من علاقه شدیدی بهشون داشتم!
اون روزا که هیچی از غم این دنیا رو درک نکرده بودم و توی خیال خودم
زندگی قشنگ بود زمانی که سن کمی داشتم دنبال یه طرح زیبا بودم تا از
روش اتود بزنم و از روی تموم تابلوهایی که تو خونه بود من یه کپی
کشیده بودم البته با مداد الکی خودم و نه با مدادهای خاص طراحی! اون
موقع ها به شعر هم علاقه زیادی داشتم و یادمه که تمام اشعار دیوان پروین
اعتصامی رو بارها خونده بودم و چند تا از شعرهاش رو از حفظ بودم مثلا
این مصرع که به نظرم خیلی خیلی زیباست " غبارت چشم را تاریکی
اموخت" خیلی به دلم نشست و از همون موقع ها تو ذهنم هست! حافظ رو
هم دوس داشتم اما اون زمان به خاطر سن کمم تمثیل های زیبایی که تو
شعر پروین بود خیلی بیشتر به دلم میشست تا غزلیات حافظ!
به خاطر اینکه درسم خوب بود همه بهم میگفتن خانوم دکترکوچولو! اما من
هرگز دوس نداشتم که پزشک بشم چون تحمل دیدن یه زخم ساده رو هم
نداشتمم و ندارم و دلم ضعف میره! به هر حال نقاشی رو ادامه دادم و رفتم
هنرستان بر خلاف میل خیلی ها که مخالف بودن! و بعدش یکی از
همون ...های زندگی برام اتفاق افتاد! نقاشی رو رها کردم و بعد از مدتی
طولانی رفتم سراغ کامپیوتر!
شاید اگه میرفتم دنبال همون علایقی که خیلی احساسی بود و ریشه تو
روحم داشت الان کمی از ارامش گم شده ام رو پیدا میکردم و انقدر بی
قرار نبودم! اما سرنوشت راه منو عوض کرد و من به جای مسائل هنری و
احساسی رفتم دنبال علم ماشین! همون ماشین احمقی که ما بهش میگیم
کامپیوتر!(احمق از این جهت که کاملا بی اراده هستش و گوش به فرمان)
البته الان دوسش دارم و اگه عمری باشه دوس دارم که تو زمینه شبکه
های کامپیوتری خیلی چیزها بدونم و یاد بگیرم! فکر کنم زیادی حرفیدم 
امروز چشمم افتاد به یکی از همون غزلیات بی نهایت زیبا و پر مفهوم از
سعدی که اگه تو معناش کمی دقیق بشیم واقعا خیلی حرف برای گفتن داره
و بی نظیره! امیدوارم خوشتون بیاد البته اگر هم خواستید میتونم تو یه پست
جداگانه در مورد معنا و مفهومش شرح بدم! به هر حال امیدوارم که لذت
ببرید:
ز اندازه بیرون تشنه ام ساقی بیار آن اب را
اول مرا سیراب کن و انگه بده اصحاب را
من نیز چشم از خواب خوش بر می نکردم پیش از این
روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را
هر پارسا را کان "صنم" در پیش مسجد بگذرد
چشمش بر ابرو افکند با طل کند محراب را
من صید وحشی نیستم دربند جان خویشتن
گر وی به تیرم میزند استاده ام نشاب را
مقدار یار هم نفس چون من نداند هیچ کس
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را
وقتی در آبی تامیان دستی و پایی میزدم
اکنون همان پنداشتم دریای بی پایاب را
امروز حالا غرقه ام تا با کناری اوفتم
آنگه حکایت گویمت درد دل غرقاب را
فریاد میدارد رقیب از دست مشتاقان او
آواز مطرب در سرا زحمت بود بواب را
سعدی چو جورش می بری نزدیک او دیگر مرو
ای بی بصر من میروم؟ او میکشد قلاب را!
پ.ن:امیدوارم اگه یه روزی تو زندگیتون به مرداب رسیدین چشماتون جز نیلوفر چیزی نبینه!
پ.ن۲:الان به این فکر میکنم که گاهی کارهای خدا باور نکردنی میشه نیلوفر به این زیبایی رو اسیر یه مرداب کرده! شاید نیلوفر عاشق مرداب شده یا شایدم مرداب عاشق نیلوفره که هیچ راهی ندارن برای گریز از هم...! مثل ما ادما که اسیر زندگی شدیم و راه گریزی نیست لااقل برای من راهی نیست!
شاد باشید
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
