سودا

 

رسم زمونه :

 تو چشم میذاری من قایم میشم

 .........

اما تو یکی دیگه رو پیدا میکنی

  

 

 

هر گز ندیدم بر لبی لبخند زیبای تو را

 

هر گز نمی گیرد کسی در قلب من جای تو را

 

باید فراموشت کنم

چندیست تمرین می کنم

من می توانم ! می شود !

آرام تلقین می کنم

حالم ، نه ، اصلا خوب نیست ....

تا بعد، بهتر می شود ....

فکری برای این دلِ آرام غمگین می کنم

من می پذیرم رفته ای

و بر نمی گردی همین !

خود را برای درک این ، صد بار تحسین می کنم

کم کم ز یادم می روی

این روزگار و رسم اوست !

این جمله را با تلخی اش ، صد بار تضمین میکنم

بایددیوونگی هاموببخشی نگاه سردچشماموببخشی میدونم گاهی حرفام خیلی تلخه بگو می تونی حرفامو ببخشی بایدگاهی تو چشمام خیره باشی ببینی تاچقدغمگین وخستم نمی دونم دخیل دلخوشیمو به چشمای کدوم ایینه بستم یه دنیا خاطره توکوله بارم منواززندگی مایوس کرده شبای بی چراغ زندگیمو پرازتنهایی وکابوس کرده تومی تونی منواشتی بدی با شبای روشن ستاره بازی تومی تونی کنار من بمونی تومی تونی منوازنوبسازی تومی تونی بایه لبخندشیرین بدی های منو اسون ببخشی می تونی به کویرخشک قلبم توبه اهستگی بارون ببخشی بایددیوونگی هامو ببخشی

کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروکه ویران را

کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم!!!

ومن شمع می سوزم  ودیگر هیچ چیز از من نمی ماند

ومن گریان ونالانم ومن تنهای تنهایم !!!

درون کلبه ی خاموش خویش اما

کسی حال من غمگین نمی پرسد!!!

و من دریای پر اشکم که توفانی به دل دارم

درون سینه ی پرجوش خویش اما!!!

کسی حال من تنها نمی پرسد

ومن چون تک درخت زرد پاییزم !!!

که هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او

ودیگر هیچی از من نمی ماند

امروزم گذشت                                   

مثل همه ی روزهایی که تو رو کم داشت

دلم گرفته

به اندازه ی همه ی ابرای خاکستری

کاش بودی

دیگه هیچ آمینی

به آسمون فیروزه ای خدا نمی رسه

دلتنگم

اولین شب آرامش انگار

خیال رسیدن نداره

اینجا به اندازه ی همه ی ابرهای پاییز

دل من ابریه و بارونی

می بارم

قطره قطره

نیستی اشکامو از صورتم بچینی

چه غربت بی انتهایی

تنهام

تنهاتر از آخرین برگ خشک پاییز